Het werd Sri Lanka (deel 2)

‘Ik zou hier best een mis willen bijwonen’ mijmert A. Het is de dag na onze aankomst, en we staan voor een openluchtkerkje aan het strand iets ten noorden van Negombo. Het betreffende kerkje was geen doelwit van de aanslagen vier dagen later. Maar toch.

Ironie en bijgeloof

Achteraf krijgt alles een extra lading. Het begon er al mee dat ik met Sri Lanka was komen aanzetten, omdat ik niet naar Tanzania wilde vanwege de terroristische dreiging aldaar.

Dan was er nog de vreemde wending dat onze reis op de valreep bijna niet doorging. Drie dagen voor ons vertrek kregen we een telefoontje van het onlinebureau waar we onze tickets hadden geboekt. Jet Airways, de Indiase luchtvaartmaatschappij met wie we via Mumbai naar Colombo zouden vliegen, verkeerde financieel in zulk zwaar weer dat een groot deel van haar vloot aan de grond moest blijven staan. Alle vluchten van en naar Europa waren tot nader order geschrapt. Andere mogelijkheden om op korte termijn naar Colombo te vliegen waren er volgens de medewerkster niet. Ze kon nog wel ons geld proberen terug te vorderen van Jet Airways, een procedure die maanden in beslag kon nemen zonder enige garantie op succes.

Wat nu? A. en ik klapten allebei onze laptops open en gingen naarstig op zoek naar een alternatief. Vanaf de overkant van de tafel werden allerlei bestemmingen geopperd waar ik van af had hopen te zijn – ook Tanzania kwam weer om de hoek kijken. Ze waren geen van alle betaalbaar of zelfs bereikbaar. Ondertussen keek ik stiekem naar Mediterrane bestemmingen, zoals Bari en Malaga. Jammer schat, het wordt toch weer Europa. Maar dan gaan we de volgende keer extra ver weg, dat beloof ik je. Helaas was er ook binnen mijn ‘comfort zone’ niet zo snel iets in onze prijsklasse te vinden.

Het zag er beroerd uit, totdat A. op het lumineuze idee kwam om de medewerkster niet op haar woord te geloven en gewoon ‘Colombo’ als bestemming intoetste. En zie, er was wel degelijk een andere mogelijkheid, op de dag van onze oorspronkelijke vlucht nog wel, en voor ongeveer dezelfde prijs, nu met Qatar Airways, met een tussenstop in Doha, de hoofdstad van Qatar.

Zo werd het toch nog Sri Lanka, God zij geprezen. Of was het juist goddelijke voorzienigheid dat Jet Airways in de problemen was beland, om ons op het allerlaatste moment nog een uitweg te bieden? Achteraf zou je dat bijna gaan denken. Deze kans op genade hebben we echter laten liggen. We moesten en zouden naar de plaats des onheils, ook al was het voor de dubbele prijs, o dubbele ironie.

Op weg naar Doha zag ik op mijn schermpje dat de vluchtroute met twee flauwe knikjes afweek van de meest logische lijn, alsof we van weerszijden werden afgestoten door mysterieuze krachten. Krachten waren het zeker, maar mysterieuze allerminst. Het eerste knikje was bedoeld om uit het Oekraïense luchtruim te blijven, een ‘no–fly zone’ voor burgerluchtvaart sinds de ramp met de MH17, het tweede was om de brandhaarden van Syrië en Irak te omzeilen.

En toen we vanuit Doha weer waren opgestegen, maakte ons toestel de vreemdste bochten om over de Perzische Golf te blijven vliegen en niet over land. Dat was dan weer vanwege de hoogopgelopen burenruzie tussen Qatar aan de ene kant en Saoedi Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten aan de andere, waardoor ze niet meer welkom waren in elkaars luchtruim. Ik begon een beetje te filosoferen over hoe gek het toch was, dat de problemen op aarde op deze hoogte werden gereduceerd tot een paar knikjes en bochten om ons veilig van A naar B te vervoeren. Dat ‘B’ zelf een probleem zou kunnen worden, dat kwam niet in me op. 

Om bij te komen van de lange reis en om te wennen aan de hitte, wilden we de eerste paar dagen in een rustige omgeving doorbrengen, liever dan in de drukte van Colombo. Zoals zo veel reizigers kozen we daarom voor de omgeving van Negombo, een kleinere plaats zo’n dertig kilometer ten noorden van de hoofdstad. Ons resort ligt verscholen in de jungle, aan de oevers van een kanaal dat ooit is aangelegd door Hollandse kolonisten.

De eerste ochtend gaan we er in een kajak op uit. We peddelen naar zee en maken een strandwandeling. Daar komen we langs het kerkje dat A. doet fantaseren over het bijwonen van een mis.

’s Middags aan het zwembad blader ik door onze reisgids in een halfslachtige poging iets meer te leren over het land waar we net zijn aangekomen. 75 procent van de bevolking is Singalees. Dat zijn voornamelijk boeddhisten. 15 procent is Tamil. Dat zijn vooral hindoes. Dan heb je nog 9,3 procent Moren, die van de Arabieren zouden afstammen en voor het overgrote deel moslim zijn. Maar onder zowel de Singalezen als de Tamils heb je ook nog christenen, in totaal zo’n 7,4 procent van de bevolking. Die wonen veel in deze streek. Negombo heeft dan ook als bijnaam ‘Klein Rome’, vanwege de vele kerken die er staan.

Ik geloof het allemaal wel. Het is te warm om me druk te maken over de ingewikkelde Sri Lankaanse demografie. Ik neem maar weer een duik in het zwembad. Het water is zo lauw, dat ik amper vooruit kom, ook al doe ik nog zo hard mijn best. 

De volgende ochtend nemen we afscheid van ons eerste verblijf en worden we per tuktuk naar het busstation van Negombo vervoerd. De bestuurder vertelt ons dat hij katholiek is, waarop A. enthousiast roept dat zij ook van katholieke huize is. De kanttekening dat ze sinds haar twaalfde niet meer gelovig is, laat ze maar even achterwege. Het schept toch een band.

Ze vraagt of de mensen hier elkaars voeten wassen vandaag, omdat het Witte Donderdag is, een ritueel dat ze zich uit haar eigen jeugd herinnert. Hij heeft geen flauw idee waar ze het over heeft en komt met een tegenvraag. Of we naar de kerk gaan. Nee? Hij wel. Iedere zondag.

Nu, achteraf, hopen we maar dat hij zich niet in die ene kerk bevond, de Sint Sebastiaan, waar tijdens de Paasmis meer dan honderd doden vielen. De kans is vrij klein – onderweg wees hij ons het zijweggetje aan waar hij woonde, en vanaf dat punt tot aan het busstation kwamen we nog langs drie of vier andere kerken. Maar toch.

(ga verder naar deel 3: sporen van het verleden)